„როდესაც სული ჩერდება წუთით — რას ხედავს დრო შენს თვალებში?“

შინაგანი პაუზების საიდუმლო ძალა და კოსმოსური სიჩუმის კარიბჭე.

არის მომენტები, როცა თითქოს ყველაფერი ჩერდება.ნაბიჯი ნელდება. ფიქრი – ქრება და დრო – რომელიც თითქოს ყოველთვის გამუდმებით მიისწრაფოდა სადღაც – უცბად ჩერდება. გიყურებს. და გეკითხება:

„შენ ხარ?“

ეს არის სულიერი პაუზა.არაფრის მომენტი — მაგრამ სწორედ იქ იბადება ყველაფერი.ეს არის ადგილი, სადაც სული ჩერდება...და დრო როცა ახელ თვალს.

დრო როგორც ცოცხალი არსება

ჩვენ ვფიქრობთ დროზე როგორც განზომილებაზე.მაგრამ ეზოთერულ ტრადიციებში დრო ცოცხალია.იგი გონიერია.მას აქვს სმენაც და მზერაც და ის გიყურებს მაშინ, როცა შენ აღარ გყავს წარმოდგენილი.

როდესაც სული ჩერდება – ანუ როცა ცნობიერება აღარ მიიზიდება გარე აქტივობით, დროს ეძლევა შანსი შიგნით შემოიხედოს.

რას ხედავს დრო შენში?

დრო არ ინტერესდება იმით, რამდენი საქმე გაქვს გაკეთებული.არც იმით, რას ფლობ.ის ეძებს მხოლოდ ერთ რამეს:

შენში არის თუ არა თანხმობა შენს ჭეშმარიტ მესთან?არის თუ არა თვალებში სიმშვიდე, რომელსაც ვერ ითამაშებ?არის თუ არა პაუზაში გულწრფელი ნება — იყო რეალური?

შინაგანი პაუზა — არაცნობიერი კარიბჭე

ყოველდღიურ რეჟიმში, როდესაც ვირჩევთ პაუზას, ხშირად ვუყურებთ მას როგორც შეფერხებას.მაგრამ როცა სული თრგუნავს აზრს და გონება ჩერდება, იქ ჩნდება ზღვრული მდგომარეობა — სიფხიზლესა და სიზმარს შორის.

აი სწორედ იქ...დრო იწყებს საუბარს.

და ეს საუბარი არ ხდება სიტყვებით.ხდება:

• ჟრუანტელით,

• უცნაური სიმშვიდით,

• მოულოდნელი გაგებით — თითქოს რაღაც ცნობილმა მოგაკითხა.

როგორ შევაბიჯოთ პაუზაში ისე, რომ დრო შეგვეხოს?

1. შეაჩერე მოძრაობა მიზნისკენ და უბრალოდ იყავი– დაჯექი, დააყოვნე სუნთქვა, და უბრალოდ იყურე უსასრულო სივრცეში.

2. დაიჭირე მომენტი, როცა არაფერი გინდა – და იქ დარჩი– არ ეძებო პასუხი. არ ეძებო შვება. უბრალოდ იყავი.

3. მოუსმინე გარე სივრცეს, მაგრამ შიგნით– გრძნობ, როგორ იძაბება სივრცე? როგორ იყრის თავს წამი შენ გარშემო?

ეს არის დრო, როცა სული ჩერდება...და რეალობის კედლებზე აისახება შენი სხეულის სინათლის ანარეკლი.

როდესაც დრო შენს თვალებში იყურება…

იგი არ ხედავს ზედაპირს.იგი ხედავს შენს ვიბრაციას და თუ ამ ვიბრაციაში არის სიმშვიდე, არა გეგმა — არამედ ყოფნა,დრო გიბრუნებს ღრმად შერჩეულ კადრს — მეხსიერებას, შეგრძნებას, ან შესაძლებლობას.

ეს ის მომენტებია, როცა:

• უცბად იღებ შეტყობინებას, რაც დიდი ხანია გელოდა.

• იპოვი იდეას, რომელსაც ვერ პოულობდი,

• იგრძნობ დაკარგულ ბედნიერებას, წამის დროებით სინათლეში,

სული არ ირჩევს ყოველთვის მოძრაობას. ის ირჩევს ყოფნას და როცა სული ჩერდება – დრო ჩერდება მასთან ერთად.

დრო — როგორც კოსმოსური სარკე — გიყურებს არა იმიტომ, რომ დაგსაჯოს,არამედ რომ გითხრას:„აი შენ, როცა აღარ თამაშობ… შენ ასეთს გიცნობ.“

შეეცადე, დღეში ერთხელ მაინც ჩერდე. 30 წამით და მხოლოდ ერთი კითხვა დაუსვი სივრცეს:

„მიყურებ?“

შესაძლოა პასუხი იყოს არა ხმა — არამედ იყოს შინაგანი ელვარება და … საკმარისია მთელი დღის სიცოცხლისთვის.